ਅਜਿਹਾ ਪਿਤਾ? ਜੋ ਕਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਤੋਰਦਾ, ਕਦੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਤੋਰਦਾ

ਅਜਿਹਾ ਪਿਤਾ? ਜੋ ਕਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਤੋਰਦਾ, ਕਦੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਤੋਰਦਾ

ਸ਼੍ਰੀ ਫ਼ਤਿਹਗੜ੍ਹ ਸਾਹਿਬ : ਰਾਤ ਹਨ੍ਹੇਰੀ ਅਤੇ ਸਰਸਾ ਨਦੀ ਦੇ ਹੜ੍ਹ ਦੇ ਕਾਰਨ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦਾ ਪਰਵਾਰ ਕਾਫਿਲੇ ਤੋਂ ਵਿਛੜ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਾਤਾ ਗੁਜਰ ਕੌਰ ਜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੋ ਛੋਟੇ ਪੋਤਰੇ ਸਨ, ਆਪਣੇ ਰਸੋਇਏ ਗੰਗਾ ਰਾਮ (ਗੰਗੁ ਬਾਹਮਣ) ਦੇ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵੱਧਦੇ ਹੋਏ ਰਸਤੇ ਤੋਂ ਭਟਕ ਗਏ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਗੰਗਾ ਰਾਮ ਨੇ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਸਹੇੜੀ ਚਲੋ ਤਾਂ ਇਹ ਸੰਕਟ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸਹਿਜ ਹੀ ਬਤੀਤ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਆਗਿਆ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਸਹੇੜੀ ਪਿੰਡ ਗੰਗਾ ਰਾਮ ਰਸੋਈਏ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਮਾਤਾ ਗੁਜਰੀ ਜੀ ਦੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਥੈਲੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਸੋਨੇ ਦੀ ਮੁਦਰਾਂ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਗੰਗਾ ਰਾਮ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਪੈ ਗਈ। ਗੰਗੂ ਦੀ ਨੀਅਤ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋ ਗਈ। ਉਸਨੇ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਸੋਂਦੇ ਹੋਏ ਮਾਤਾ ਗੁਜਰੀ ਜੀ ਦੇ ਤਕੀਏ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਸੋਨੇ ਦੀਆਂ ਮੁਦਰਾਵਾਂ ਦੀ ਥੈਲੀ ਚੋਰੀ ਨਾਲ ਚੁਰਾ ਲਈ ਅਤੇ ਛੱਤ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਚੋਰ ਚੋਰ ਦਾ ਰੌਲਾ ਪਾਉਣ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਚੋਰੀ ਹੋ ਗਈ। ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਗੰਗੂ ਤਾਂ ਚੋਰ-ਚਤੁਰ ਦਾ ਡਰਾਮਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ‘ਤੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਗੰਗੂ ਥੈਲੀ ਖੋਹ ਗਈ ਹੈ ਤਾਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਬਸ ਕੇਵਲ ਤੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾ ਪਰ ਗੰਗੂ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਬਰ ਕਿੱਥੇ? ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਸਰਹਿੰਦ ਦੇ ਨਵਾਬ ਵਜੀਦ ਖ਼ਾਨ ਨੇ ਪਿੰਡ-ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਢੰਡੋਰਾ ਪਿਟਵਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਰਵਾਰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸ਼ਰਣ ਨਾ ਦਵੇ। ਸ਼ਰਣ ਦੇਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਸਖ਼ਤ ਸਜਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇਗੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫੜਵਾਉਣ ਵਾਲਿਆ ਨੂੰ ਇਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਗੰਗਾ ਰਾਮ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਐਲਾਨ ਸੁਣਕੇ ਭੈਭੀਤ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਖਾਮਖਵਾਹ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਫਸ ਜਾਵਾਂਗਾ। ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਜੇਕਰ ਮਾਤਾ ਜੀ ਅਤੇ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਿਆਂ ਨੂੰ ਫੜਵਾ ਦੇਵਾਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਤਾਂ ਸੂਬੇ ਦੇ ਗੁੱਸੇ ਤੋਂ ਬਚ ਜਾਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਇਨਾਮ ਵੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਾਂਗਾ। ਗੰਗੂ ਲੂਣ ਹਰਾਮ ਨਿਕਲਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੋਰਿੰਡਾ ਦੀ ਕੋਤਵਾਲੀ ਵਿੱਚ ਕੋਤਵਾਲ ਨੂੰ ਸੂਚਨਾ ਦੇ ਕੇ ਇਨਾਮ ਦੇ ਲਾਲਚ ਵਿੱਚ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਫੜਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਇੱਕ ਬੈਲਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਮਾਤਾ ਜੀ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸਰਹਿੰਦ ਦੇ ਨਵਾਬ ਵਜ਼ੀਦ ਖ਼ਾਨ ਦੇ ਕੋਲ ਸਖ਼ਤ ਪਹਿਰੇ ਵਿੱਚ ਭਿਜਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਉੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਠੰਡੀ ਰੁੱਤ ਦੀ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਠੰਡੇ ਬੁਰਜ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲਈ ਭੋਜਨ ਦੀ ਵਿਵਸਥਾ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਦੂਜੀ ਸਵੇਰੇ ਇੱਕ ਦੁੱਧ ਵਾਲੇ (ਮੋਤੀ ਮਹਿਰਾ) ਨੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਿਲਾਇਆ। ਨਵਾਬ ਵਜ਼ੀਰ ਖਾਨ ਜੋ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੂੰ ਜਿੰਦਾ ਫੜਨ ਲਈ ਸੱਤ ਮਹੀਨੇ ਤੱਕ ਫੌਜ ਸਮੇਤ ਆਨੰਦਪੁਰ ਦੇ ਆਸਪਾਸ ਭਟਕਦਾ ਰਿਹਾ, ਪਰ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਆਇਆ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਜਦੋਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਮਾਸੂਮ ਬੱਚਿਆਂ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੈਦੀਆਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ। ਉਸਨੇ ਅਗਲੀ ਸਵੇਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਚਹਿਰੀ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਫਰਮਾਨ ਜਾਰੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਦਸੰਬਰ ਦੀ ਬਰਫ ਵਰਗੀ ਠੰਡੀ ਰਾਤ ਨੂੰ, ਠੰਡੇ ਬੁਰਜ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਮਾਤਾ ਗੁਜਰੀ ਜੀ ਆਪਣੇ ਛੋਟੇ-ਛੋਟੇ ਦੋਨਾਂ ਪੋਤਰਿਆਂ ਨੂੰ ਸਰੀਰ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਾਕੇ ਗਰਮਾਂਦੀ ਅਤੇ ਚੁੰਮ-ਚੁੰਮ ਕੇ ਸੁਲਾਉਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਸਵੇਰਾ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਮਾਸੂਮਾਂ ਨੂੰ ਜਗਾਇਆ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਦਾਦੀ-ਪੋਤਰਿਆਂ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਪਤਾ ਹੈ! ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ‘ਸ਼ੇਰ’ ਗੁਰੂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਹੋ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਤਿਆਚਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਕਦੇ ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਮੰਨੀ। ਧਰਮ ਦੀ ਆਨ ਅਤੇ ਸ਼ਾਨ ਦੇ ਬਦਲੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਭਨੀ ਥਾਂਈਂ ਦਾਂਅ ਉੱਤੇ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਵੀ ਸ਼ਹੀਦੀ ਦੇਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਵੇਖਣਾ ਕਿਤੇ ਵਜ਼ੀਰ ਖ਼ਾਨ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਲਾਲਚ ਅਤੇ ਡਰ ਦੇ ਕਾਰਨ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਕਮਜੋਰੀ ਨਿਆਛਾਵਰ ਕਰਕੇ ਵੀ ਕਾਇਮ ਰੱਖਣਾ। ਦਾਦੀ, ਪੋਤਰਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਝਾ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਵਜ਼ੀਰ ਖ਼ਾਨ ਦੇ ਸਿਪਾਹੀ ਦੋਨਾਂ ਸਾਹਿਬਜਾਦਿਆਂ ਨੂੰ ਕਚਹਿਰੀ ‘ਚ ਲੈ ਜਾਣ ਲਈ ਆ ਗਏ। ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਦਾਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਫਿਰ ਸਹਿਬਜਾਦਿਆਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਅਤੇ ਪਿੱਠ ‘ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦੇ ਹੋਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ।
ਕਚਹਿਰੀ ਦਾ ਵੱਡਾ ਦਰਵਾਜਾ ਬੰਦ ਸੀ। ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਿਆ ਨੂੰ ਖਿੜਕੀ ਤੋਂ ਅੰਦਰ ਦਾਖਲ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ। ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕਚਹਿਰੀ ਵਿੱਚ ਵੜਦੇ ਹੀ ਨਵਾਬ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾਉਣਾ ਹੈ। ਜੋ ਸਿਪਾਹੀ ਨਾਲ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਸਰ ਝੁੱਕਾ ਕੇ ਖਿੜਕੀ ਤੋਂ ਅੰਦਰ ਦਾਖਲ ਹੋਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਖਿੜਕੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਪੈਰ ਅੱਗੇ ਕੀਤੇ ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਿਰ ਕੱਢਿਆ।ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਉਹ ਨਵਾਬ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਝੁਕ ਕੇ ਸਲਾਮ ਕਰਨ ਪਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਇਸਦੇ ਉਲਟ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਇਹ ਸਿਰ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਝੁਕਾਣ ਦਾ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਹੀ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।
ਕਚਹਿਰੀ ਵਿੱਚ ਨਵਾਬ ਵਜ਼ੀਰਖਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਦਰਬਾਰੀ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੀ ਜੋਰਾਵਰ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਫਤਿਹ ਸਿੰਘ ਦੋਨਾਂ ਭਰਾਵਾਂ ਨੇ ਗਰਜ ਕੇ ਜੈਕਾਰਾ ਲਗਾਇਆ ‘ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ਕਾ ਖਾਲਸਾ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ਕੀ ਫਤਿਹ’ ਨਵਾਬ ਅਤੇ ਦਰਬਾਰੀ, ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਹੌਂਸਲਾ ਵੇਖਕੇ ਹੈਰਾਨੀ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਏ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਏ ਬੱਚਿਓ! ਨਵਾਬ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਝੁਕ ਕੇ ਸਲਾਮ ਕਰੋ। ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਿਆ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ‘ਅਸੀਂ ਗੁਰੂ ਅਤੇ ਰੱਬ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਸਿਰ ਨਹੀਂ ਝੁਕਾਂਦੇ, ਇਹੋ ਸਿੱਖਿਆ ਸਾਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਈ ਹੈ’। ਨਵਾਬ ਵਜ਼ੀਰ ਖਾਨ ਕਹਿਣ ਲਗਾ “ਓਏ ਤੁਹਾਡਾ ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਦੋਨੋਂ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਮਾਰ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ। ਤੁਹਾਡੀ ਤਾਂ ਕਿਸਮਤ ਚੰਗੀ ਹੈ ਜੋ ਮੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਜਿੰਦਾ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਹੋ।
ਇਸਲਾਮ ਧਰਮ ਨੂੰ ਕਬੂਲ ਕਰ ਲਓ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਰਹਿਣ ਨੂੰ ਮਹਿਲ, ਖਾਣ ਨੂੰ ਤਰ੍ਹਾਂ-ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਕਵਾਨ ਅਤੇ ਪਹਿਨਣ ਨੂੰ ਰੇਸ਼ਮੀ ਬਸਤਰ ਮਿਲਣਗੇ। ਤੁਹਾਡੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਹਰ ਸਮੇਂ ਸੇਵਕ ਰਹਿਣਗੇ। ਵੱਡੇ ਹੋ ਜਾਓਗੇ ਤਾਂ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਜਰਨੈਲਾਂ ਦੀਆਂ ਸੁੰਦਰ ਬੇਟੀਆਂ ਨਾਲ ਤੁਹਾਡਾ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਤੁਸੀਂ ਸਿੱਖੀ ਤੋਂ ਕੀ ਲੈਣਾ ਹੈ? ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਜੜ ਤੋਂ ਉਖਾੜ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸਿੱਖ ਨਾਮ ਦੀ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਰਹਿਣ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦਵਾਂਗੇ। ਜੇਕਰ ਮੁਸਲਮਾਨ ਬਨਣਾ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰੋਗੇ ਤਾਂ ਤਸੀਹੇ ਦੇ-ਦੇ ਕੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤੇ ਜਾਓਗੇ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਸ਼ਰੀਰ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਸੜਕਾਂ ਉੱਤੇ ਲਟਕਾ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣਗੇ ਤਾਂਕਿ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸਿੱਖ ਬਨਣ ਦਾ ਸਾਹਸ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ”। ਨਵਾਬ ਬੋਲਦਾ ਗਿਆ। ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਰਹੇ, ਫਿਰ ਨਵਾਬ ਵੱਲੋਂ ਡਰਾਣ ‘ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਲਾਲ ਹੋ ਗਏ।
ਫਿਰ ਜੋਰਾਵਰ ਸਿੰਘ ਦਹਾੜ ਉਠਿਆ ਸਾਡੇ ਪਿਤਾ ਅਮਰ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਜੰਮਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ (ਵਾਹਿਗੁਰੂ) ਦਾ ਹੱਥ ਹੈ। ਉਸ ਵੀਰ ਜੋਧੇ ਨੂੰ ਮਾਰਣਾ ਅਸੰਭਵ ਹੈ। ਦੂਜੀ ਗੱਲ ਰਹੀ, ਇਸਲਾਮ ਕਬੂਲ ਕਰਨ ਦੀ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਸਿੱਖੀ ਜਾਨੋਂ ਜਿਆਦਾ ਪਿਆਰੀ ਹੈ। ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਲਾਲਚ ਅਤੇ ਡਰ ਸਾਨੂੰ ਸਿੱਖੀ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਡਿਗਾ ਸਕਦਾ। ਅਸੀਂ ਪਿਤਾ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਸ਼ੇਰ ਬੱਚੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ੇਰਾਂ ਦੀ ਭਾਂਤੀ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਡਰਦੇ। ਅਸੀਂ ਇਸਲਾਮ ਧਰਮ ਕਦੇ ਵੀ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੇ। ਤੁਸੀਂ ਜੋ ਕਰਣਾ ਹੈ, ਕਰ ਲਓ। ਸਾਡੇ ਦਾਦਾ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋਣਾ ਤਾਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਪਰ ਧਰਮ ਤੋਂ ਵਿਚਲਿਤ ਨਹੀਂ ਹੋਏ।
ਅਸੀਂ ਉਸੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਪੋਤਰੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਜਿਉਂਦੇ ਜੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਨੂੰ ਆਂਚ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦੇਵਾਂਗੇ। ਸੱਤ ਸਾਲ ਦੇ ਜੋਰਾਵਰ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਪੰਜ ਸਾਲ ਦੇ ਫਤਿਹ ਸਿੰਘ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਬਹਾਦਰਾਂ ਵਾਲੇ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਕੇ ਸਾਰੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਚੁੱਪੀ ਛਾ ਗਈ। ਨਵਾਬ ਵਜ਼ੀਰ ਖ਼ਾਨ ਵੀ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਬਹਾਦਰੀ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਏ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਿਆ। ਪਰ ਉਸਨੇ ਕਾਜ਼ੀ ਨੂੰ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਿਆਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਫਤਵਾ, ਸੱਜਾ ਦੇਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਕਾਜ਼ੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਫਤਵਾ, ਦੰਡ ਨਹੀਂ ਸੁਣਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਇਸ ਉੱਤੇ ਸੁੱਚਾਨੰਦ ਬੋਲਿਆ ਇੰਨੀ ਘੱਟ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਇਹ ਰਾਜ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਇੰਨੀ ਅੱਗ ਉਗਲ ਸਕਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਵੱਡੇ ਹੋਕੇ ਤਾਂ ਹਕੂਮਤ ਨੂੰ ਹੀ ਅੱਗ ਲਗਾ ਦੇਣਗੇ।
ਇਹ ਬੱਚੇ ਨਹੀਂ, ਸੱਪ ਹਨ, ਸਿਰ ਤੋਂ ਪੈਰ ਤੱਕ ਜ਼ਹਿਰ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ। ਇੱਕ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਹੀ ਵਸ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਇਹ ਵੱਡੇ ਹੋ ਗਏ ਤਾਂ ਉਸਤੋਂ ਵੀ ਦੋ ਕਦਮ ਅੱਗੇ ਵੱਧ ਜਾਣਗੇ। ਸੱਪ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਮਾਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਵੇਖੋ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੌਸਲਾ! ਨਵਾਬ ਦੀ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਝਿਝਕੇ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਹੁਣੇ ਹੀ ਕੰਮ ਤਮਾਮ ਕਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਨਵਾਬ ਨੇ ਬਾਕੀ ਦਰਬਾਰੀਆਂ ਦੇ ਵੱਲ ਪ੍ਰਸ਼ਨਵਾਚਕ ਨਜ਼ਰ ਤੋਂ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸੁੱਚਾਨੰਦ ਦੀ ਗੱਲ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਸਾਰੇ ਦਰਬਾਰੀ ਮੂਰਤੀਵਰਤ ਖੜੇ ਰਹੇ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਸੁੱਚਾ ਨੰਦ ਦੀ ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲਾਈ।
ਤੱਦ ਵਜ਼ੀਰ ਖ਼ਾਨ ਨੇ ਮਾਲੇਰਕੋਟਲੇ ਦੇ ਨਵਾਬ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ ‘‘ਤੁਹਾਡਾ ਕੀ ਖਿਆਲ ਹੈ? ਤੁਹਾਡਾ ਭਾਈ ਅਤੇ ਭਤੀਜੇ ਵੀ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਚਮਕੌਰ ਵਿੱਚ ਮਾਰੇ ਗਏ ਹਨ। ਲਓ ਹੁਣ ਸ਼ੁਭ ਮੌਕਾ ਆ ਗਿਆ ਹੈ ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਦਾ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੰਡ ਦੇਕੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਭਾਈ-ਭਤੀਜੇ ਦਾ ਬਦਲਾ ਲੈ ਸੱਕਦੇ ਹੋ।’’ ਮਾਲੇਰਕੋਟਲੇ ਦਾ ਨਵਾਬ ਪਠਾਨ ਪੁੱਤ ਸੀ। ਉਸ ਸ਼ੇਰ ਦਿਲ ਪਠਾਨ ਨੇ ਮਾਸੂਮ ਬੱਚਿਆਂ ਤੋਂ ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਤੋਂ ਸਾਫ਼ ‍ਮਨਾਹੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਕੀ ਕਸੂਰ ਹੈ? ਜੇਕਰ ਬਦਲਾ ਲੈਣਾ ਹੀ ਹੈ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਾਪ ਵਲੋਂ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਅਤੇ ਭਤੀਜਾ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਯੁੱਧ ਭੂਮੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋਏ ਹਨ, ਉਹ ਕਤਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਮੈਂ ਬੁਜ਼ਦਿਲੀ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੇਕਸੂਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿਓ। ਮਾਲੇਰਕੋਟਲੇ ਦਾ ਨਵਾਬ ਸ਼ੇਰ ਮੁਹੰਮਦ ਖ਼ਾਨ ਚਮਕੌਰ ਦੀ ਲੜਾਈ ਤੋਂ ਵਜ਼ੀਰ ਖ਼ਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਵਾਪਸ ਆਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਹੁਣ ਸਰਹਿੰਦ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੀ। ਨਵਾਬ ਉੱਤੇ ਸੁੱਚਾ ਨੰਦ ਵੱਲੋਂ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸਲਾਹ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਤਾਂ ਪਿਆ, ਪਰ ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਕਰਨ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਸੀ।
ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਪੰਨਿਆਂ ਉੱਤੇ ਲਿਖਿਆ ਜਾਵੇ ਕਿ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਤੋਂ ਇਸਲਾਮ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਸਮਝਿਆ ਅਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਬਣ ਗਏ। ਆਪਣੀ ਇਸ ਇੱਛਾ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਹੇਤੁ ਉਸਨੇ ਗ਼ੁੱਸੇ ਉੱਤੇ ਕਾਬੂ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲਗਾ ਬੱਚਿਓ ਜਾਓ! ਆਪਣੀ ਦਾਦੀ ਦੇ ਕੋਲ। ਕੱਲ ਆਕੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਠੀਕ-ਠੀਕ ਸੋਚ ਕੇ ਜਵਾਬ ਦੇਣਾ। ਦਾਦੀ ਨਾਲ ਵੀ ਸਲਾਹ ਕਰ ਲੈਣਾ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਦਾਦੀ ਤੁਹਾਡੀ ਜਾਨ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਲਈ ਤੁਹਾਡਾ ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ ਆਉਣਾ ਕਬੂਲ ਕਰ ਲਵੇ। ਬੱਚੇ ਕੁੱਝ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਪਰ ਵਜ਼ੀਰ ਖ਼ਾਨ ਜਲਦੀ ਹੀ ਉੱਠਕੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਿਪਾਹੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਦਾਦੀ ਮਾਂ ਦੇ ਵੱਲ ਲੈ ਕੇ ਚੱਲ ਦਿੱਤੇ।ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੁਰੇ ਸਿੱਖੀ ਸਵਰੂਪ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਚੇਹਰੇ ਉੱਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਲਾਲ ਵੇਖਕੇ ਦਾਦੀ ਨੇ ਸੁਖ ਦਾ ਸਾਂਹ ਲਿਆ। ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦਾ ਦਿਲੋਂ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਮੇਟ ਲਿਆ। ਕਾਫ਼ੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਬੱਚੇ ਦਾਦੀ ਦੇ ਅਲਿੰਗਨ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਲੈਂਦੇ ਰਹੇ। ਦਾਦੀ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲੀਆਂ ਕਲਾਈ ਢੀਲੀ ਕੀਤੀ, ਤੱਦ ਤੱਕ ਸਿਪਾਹੀ ਜਾ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਹੁਣ ਮਾਤਾ ਗੁਜਰੀ ਜੀ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਪੋਤਰਿਆਂ ਨੂੰ ਕਚਹਿਰੀ ਵਿੱਚ ਹੋਏ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ। ਬੱਚੇ ਵੀ ਦਾਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਚਹਰੀ ਵਿੱਚ ਹੋਏ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਦੱਸਣ ਲੱਗੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸੁੱਚਾ ਨੰਦ ਵਲੋਂ ਬੱਲਦੀ ਉੱਤੇ ਤੇਲ ਪਾਉਣ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵੀ ਦਾਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ।

You must be logged in to post a comment Login